Dzięki staraniom i działaniom organizacyjnym Firmy Drewnex z Dąbrowy Górniczej w dn. 27-29 października br. odbyła się pierwsza edycja imprezy zorganizowanej pod nazwą Drewnex Bieszczady Tour 2006. Udział w niej wzięło blisko 20 osób reprezentujących firmy działające w branży tworzyw sztucznych i współpracujących na codzień z Drewnexem, jak również przedstawiciele samego organizatora.
Trzydniowe spotkanie służące wymianie myśli, doświadczeń i omawianiu problemów pomiędzy przedstawicielami branży, swoją lokalizację znalazło w Ustrzykach Górnych. Dzięki dogodnemu położeniu, niemal w samym sercu Bieszczadzkiego Parku Narodowego uczestnicy Touru mieli doskonałą bazę wypadową na bieszczadzkie szlaki i ścieżki. Pośród nich głównymi atrakcjami były: trasa turystyczna Brzegi Górne - Połonina Caryńska - Ustrzyki Górne, Zachowawcza Hodowla Konia Huculskiego Wołosate, Solina i Zalew Soliński. Nie zabrakło także czasu na wspólną zabawę przy wieczornym ognisku. <<<Aby Zobaczyć Galerię Zdjęć Kliknij...>>>
Ustrzyki Górne to niewielka osada u ujścia potoku Terebowiec do Wołosatki, leżąca na trasie obwodnicy bieszczadzkiej pomiędzy Berehami Górnymi, a Bereżkami. Pierwsze wzmianki o Ustrzykach Górnych pochodzą z roku 1529, natomiast jako istniejąca wieś datowane są na rok 1580. Po I rozbiorze Polski wieś została przejęta przez austriacki zarząd państwowy, a w 1819 roku Ustrzyki Górne zostały sprzedane w ręce prywatne. Od roku 1912 do rozpoczęcia II wojny światowej wieś była własnością dr Feiwela Adlersberga. Przed wojną Ustrzyki liczyły około 130 zagród. Prawie wszyscy mieszkańcy zostali wysiedleni na Ukrainę w 1946 roku. Kilka rodzin które uniknęły deportacji zostały wysiedlone w 1947r na Ziemie Zachodnie. Obecnie znajduje się tu duża placówka Straży Graniczej, kościół, poczta, wyciąg narciarski i kilka obiektów gastronomicznych. Noclegi dla turystów oferuje m.in. "Hotelik Biały", schronisko PTTK "Kremenaros", schronisko przy stacji GOPR, Dom Rekolekcyjny, Hotel "Górski", oraz kamping PTTK. Warto wspomniec również, że istnieje tu Ośrodek Muzealny PTTK (muzeum) poświęcony turystyce górskiej w Karpatach Wschodnich i Huculsczyźnie.
Połonina Caryńska (1297 m) ma około 4 km długości i cztery wierzchołki. Uważana jest za najpiękniejszą bieszczadzką połoninę. Górna granica lasu na jej północnym stoku przebiega wyżej niż na południowym. Na grani spod alpejskiej murawy wyrzynają się skały, a południowe stoki zaścielają pola grechotów – bieszczadzkie gołoborza. Wspaniałe widoki roztaczają się we wszystkich kierunkach, chyba że akurat przyjdzie kłębiąca się mgła lub spadnie deszcz – wynik często tu spotykanej inwersji klimatycznej. Wycieczka ma tylko jedną niedogodność – do pokonania 620 metrów różnicy wzniesień, czyli 200 pięter bez windy. Obszary Połoniny Caryńskiej charakteryzuje dzikość krajobrazu. W matecznikach żyją niedźwiedzie, rysie, żbiki, wilki oraz stada rosłych jeleni karpackich, których szczególnie dużo jest w pierwotnych lasach Wielkiej Rawki i pobliskiego Krzemieńca - zwanego też Kremenarosem.
Połonina Caryńska wzięła swą nazwę najprawdopodobniej od słowa "tara", co oznacza z rumuńskiego pole, ziemię - bądź z rumuńskiego "car", co można tłumaczyć jako miejsce leżące powyżej uprawianej ziemi (roli). Nazw z tym związanych jest w bezpośrednim sąsiedztwie znacznie więcej: u północnych zboczy Połoniny Caryńskiej, dawniej znajdowała się wieś o nazwie Caryńskie (do naszych czasów zachowały się ruiny cerkwi, oraz przycerkiewny cmentarz, także z północnych zboczy spływa potok Caryńczyk, który na terenie wspomnianej wsi wpada do potoku Caryński, natomiast nieco na zachód od tego miejsca, znajduje się wzgórze o nazwie Caryńska (928m n.p.m).
Solina - Osada letniskowa, która powstała najprawdopodobniej w XIV wieku. Nazwę zawdzięcza występującym tu niegdyś słonym źródłom. Po II wojnie światowej wysiedlono stąd ludność ukraińską, jednak nadal pozostało w Solinie ok. 500 mieszkańców. Plany budowy zapory w Solinie snuto już przed wojną, jednakże nie udało wówczas ich się zrealizować. W latach 1961 - 1968 wybudowano na Sanie zaporę wodną, która dała początek największemu polskiemu sztucznemu zbiornikowi wodnemu noszącemu nazwę Zalew Soliński. Zapora ma długość 664 metry i około 80 m wysokości. Powierzchnia zalewu wynosi ok. 21 kilometrów kwadratowych, długość od zapory do miejscowości Rajskie wynosi 26 kilometrów. Teren byłej wioski Solina znalazł się ok. 50 m pod wodą. Zapora spełnia nie tylko funkcje regulatora przepływów Sanu, lecz jest także elektrownią wodną.
