Wykorzystujemy pliki cookie do spersonalizowania treści i reklam, aby oferować funkcje społecznościowe i analizować ruch w naszej witrynie. Informacje o tym, jak korzystasz z naszej witryny, udostępniamy partnerom społecznościowym, reklamowym i analitycznym. Partnerzy mogą połączyć te informacje z innymi danymi otrzymanymi od Ciebie lub uzyskanymi podczas korzystania z ich usług.
Czytelnia
RSS
Skrobia i Jej Pochodne
Skrobia i Jej Pochodne
Skrobia jest liniowym polimerem, polisacharydem, zbudowanym z powtarzających się cząsteczek glukozy, połączonych wiązaniami α-1,4-glikozydowymi. Długość łańcucha skrobi jest różna w zależności od surowca roślinnego, z którego jest otrzymywana, średnio wynosi pomiędzy 500 a 2000 merów glukozy. Sumaryczny wzór chemiczny skrobi to (C6H10O5)n. Jest białą, amorficzną substancją, nierozpuszczalną w zimnej wodzie. Nie jest związkiem chemicznie jednorodnym, składa się z dwóch polisacharydów: amylozy i amylopektyny.
Amylopektyna jest polimerem rozgałęzionym dzięki wiązaniom α-1,6- glikozydowym. Amyloza jest liniowa, stanowi ok. 20% skrobi naturalnej. Dzięki wiązaniom α-1,4- glikozydowym amylozy skrobia jest elastyczna.
Biodegradowalne tworzywa na bazie skrobi mają jej zawartość od 10% aż do 90% i więcej. Surowcem do ich produkcji może być skrobia kukurydziana, z pszenicy czy ziemniaków. Zawartość skrobi musi wynosić przynajmniej 60%, jeżeli rozkład materiału ma być wyraźny i ma nastąpić szybko. Im większa jest zawartość skrobi, tym kompozyt polimerowy jest bardziej biodegradowalny i pozostawia mniej trudnych do rozłożenia resztek. Często, polimery skrobiowe łączone są z innymi polimerami, np. alifatycznymi poliestrami czy alkoholami poliwinylowymi. Robi się to, aby nadać im odpowiednią charakterystykę jakościową przy różnych aplikacjach.
Biodegradacja polimerów skrobii jest wynikiem ataku enzymatycznego na wiązania glikozydowe pomiędzy cząsteczkami cukru prowadzącego do redukcji długości łańcucha w jednostce cukrowej (monosacharydów, disacharydów, oligoscharydów), które z łatwością są utylizowane na drodze przemian biochemicznych. Przy niższej zawartości skrobi (poniżej 60%) w matrycy tworzywowej, jej cząsteczki mają bardzo słabe wiązania, które stają się miejscem biologicznego ataku. Prowadzi to do rozpadu tworzywa na małe fragmenty, lecz nie powoduje biodegradacji całej struktury polimerowej.
Można wyróżnić kilka kategorii biodegradowalnych tworzyw bazujących na skrobi: skrobia termoplastyczna, blendy skrobi z alifatycznymi poliestrami - blendy skrobi z poliestrami PBS/PBSA oraz blendy skrobi z PVOH. /Źródło: www.biotworzywa.pl/
Wyświetleń: