PVC jest materiałem wykorzystywanym praktycznie we wszystkich dziedzinach. Do jego przetwórstwa niezbędnych jest szereg dodatków, których stosowanie pozwala wytwarzać wyroby o różnym przeznaczeniu i różnej elastyczności. W zależności od rodzaju zastosowanych dodatków i warunków compoundowania można uzyskać z PVC tworzywo konstrukcyjne lub o właściwościach elastomerów.
PVC jest tworzywem uniwersalnym i może łatwo zastępować tradycyjne materiały, takie jak drewno, aluminium, stal, miedź, ceramika.
Głównym jego odbiorcą jest przede wszystkim budownictwo, ale znajduje także zastosowanie w przemyśle elektrotechnicznym, do wytwarzania izolacji kablowych, a także w przemyśle motoryzacyjnym.
Poli(chlorek winylu) jest także nie zastąpiony do produkcji drobnego sprzętu medycznego. Można z niego otrzymywać wyroby zarówno sztywne, jak i elastyczne.
Poli(chlorek winylu) jest wytwarzany na drodze polimeryzacji addycyjnej – w zależności od technicznego sposobu prowadzenia polimeryzacji PVC rozróżnia się następujące rodzaje tego polimeru:
· suspensyjny,
· emulsyjny,
· mikrosuspensyjny,
· blokowy.
W porównaniu z innymi termoplastami jest on polimerem twardym, kruchym i charakteryzuje się słabą odpornością cieplną. Właściwości te sprawiają, że poli(chlorek winylu) bez odpowiedniej modyfikacji nie nadaje się do bezpośredniego przetwórstwa, jak inne tworzywa termoplastyczne. W przetwórstwie tego materiału zużywa się około 70% wszystkich wytwarzanych środków pomocniczych do tworzyw sztucznych.
Poli(chlorek winylu) jest polimerem niestabilnym w temperaturze przetwórstwa, a także podczas eksploatacji łatwo ulega degradacji (odszczepia się chlorowodór – reakcja przebiega bardzo szybko, a gazowy HCl jest czynnikiem powodującym korozję maszyn przetwórczych). Stabilizatory termiczne mają za zadanie zapobiegać degradacji tworzywa w trakcie przetwórstwa:
· przeciwdziałają termicznej degradacji, zapobiegają dehydrochloracji polimerów podczas przetwarzania,
· zwiększają trwałość polimeru zapobiegając jego degradacji w czasie użytkowania,
· zapobiegają lub ograniczają utlenianie lub degradację pod wpływem światła i promieniowania nadfioletowego (zapobiegają odbarwianiu, żółknięciu, czernieniu).
Działanie stabilizatorów termicznych polega na blokowaniu labilnych atomów chloru (potencjalne miejsce odszczepiania chlorowodoru), przy zastosowaniu różnego rodzaju związków chemicznych… /Marta Lenartowicz, Grażyna Rymarz - IMPiB w Toruniu, Oddział Zamiejscowy w Gliwicach, PlastNews 02'2011/
